İçindeki mantığın sesi ondan daha da ilginç...
Aslında içinde birşeyler kopmuştur ama sen susarsın...
Aslında o an aklından binbir türlü ve binbir çeşit düşünce ve duygu geçiyordur ama sen yinede söylemezsin... Sana yakışmaz...Konuşursan kolayı seçmiş olursun...
Duyarsın... Sadece bir saniye içinde bir an kendini sorgularsın, bir an dünyayı sorgularsın sonra dönüp bir an tekrar kendini sorgularsın, sonra içinden gelen sesi dinlersin...
"Dur"der sana.
"Ne yapacaksan zaten yapacaksın eninde sonunda çünkü kafandaki düşünceyi demir parmaklıklar arkasına hapsetmeyi sevmiyorsun aslında. Ama şimdi bırakma onu bekle biraz etraf dağılsın. Bekle biraz olaylar yatışsın. Düşünceler olabileceği en büyük sivriliği ile kelimelere dönüşmesin. Biraz dinlensinler. Biraz düşün. Biraz kafayı dağıt. Sonra bırak. Kimse yokken etrafta..."
Hani bazen yolunu göremiyormuşsun gibi hissedersin. Sanki kaybolmuşsun gibi.. Bu normaldir, herzaman olabilir çünkü birşeyleri bilerek gelmiyoruz dünyaya...Yolumuzu kaybediyoruz. Sonra onu arıyoruz. Sonra bulabilirsek buluyoruz ana yolu veya tali yollardan devam ediyoruz. Herşeyi en başından bilsek zaman geçer mi? Geçmez tabi.
Bir anlık düşünce. Bir anlık bir bilgi bak nasıl düşündürüyor seni. Bak nasıl geri dönüyorsun yıllar öncesine. Bak nasıl sorguluyorsun herşeyi..Yine...
Halbuki kendini bulduğunu sanmıştın değil mi? Halbuki eski haline döndüğünü sanmıştın değil mi? Belli ki hemen değil. Zamanla..Ama üzülme...Değişen şeyler var içinde. Yoksa dinleyemezdin "dur" diyen o sesi. Ama duygular işte işin ilginç tarafı. Değiştiriyor seni. Kimi zaman da değişmişliğini ortadan kaldırıyor. Dönüştürüyor seni gerçekte olduğun şeye...Şu an buna inanıyorum. Gerçekte olduğum "birşey" var.
Bil ki şu an kafanda dolaşan sesler içinde hissettiğin bütün o duygular senin kendine sorduğun sorular aslında. Herşeyi kendine bağla. Başka bir olaya değil. Kafanın tam içindeki gerçek düşünceye. Aslında kimi zaman sana en uzak mesafeye yani. Çoğu zaman çoğu kişi için en uzak mesafeye.
Susmak zordur biliyorum. Gerçekten zordur. Ben çok susuyorum. Hep susuyorum. Bekliyorum.. Etrafın dağılmasını bekliyorum. Ortalık yatışsın diye bekliyorum. Halbuki o kadar çok şey var ki söylenecek. Halbuki o kadar çok şey var ki söyleyebileceğim... Bekliyorum. İlerideki ben için. Zamanının gelmesini bekliyorum. Belki de o zaman hiç gelmeyecek ama ben yine de zamana inanıyorum. Benim beklediğim şekilde olsa da olmasa da beklemek bir şekilde bir neden.
Şu an böyle düşünüyorum. Konuşmamak en iyisi bazen. Susmak. Mantığının sesini dinlemek. İlerideki ben ne düşünür bilmiyorum. Ama dikkat edilmesi gereken birşey var. Susuyorsun diye için içini yememeli. Sakin ve sabırlı olunmalı....Zamanı geldiğinde... Belki susmamayı seçerim artık...
Not: Pinback - How We Breathe eşliğinde yazılmıştır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder